Szczepienia przeciwko żółtaczce
Problem zakażenia żółtaczką dotyczy każdego z nas, gdyż codziennie jesteśmy narażeni na zachorowanie na WZW typu A, B i C. Ryzyko jest naprawdę bardzo duże i nie można go lekceważyć. Warto zastanowić się nad zaszczepieniem przed tą zakaźną chorobą, kiedy najlepiej jest to zrobić i jak działa ta szczepionka, o tym poniżej.
Ryzyko zachorowania
Do zachorowania na wirusowe zapalenie wątroby typu A, czyli tzw. żółtaczkę pokarmową może dojść np. podczas picia gdzieś drinka z kostką lodu lub jedzenia na mieście (skażona woda, pokarm). Natomiast wirusowe zapalenie wątroby typu B, czyli tzw. żółtaczka wszczepienna to choroba przenoszona podczas przypadkowych kontaktów seksualnych bez zabezpieczenia, zabiegów w salonach kosmetycznych bądź fryzjerskich, salonach tatuażu, zabiegów w szpitalach. Wystarczy już jedna kropla krwi, aby doszło do zakażenia. Leczenie w obu typach tej zakaźnej choroby jest długie i uciążliwe. Często wiąże się z paromiesięcznym pobytem w szpitalu, a czasem nawet i poważnymi komplikacjami.
Kto się szczepi, ten żyje bez ryzyka
Najbezpieczniejszym i najpewniejszym sposobem na długotrwałą ochronę przed wirusowym zapaleniem wątroby typu A i B są szczepienia. Dostępne są: szczepionka skojarzona, która uodparnia przeciw wirusom żółtaczki (3 wkłucia: pierwsze w dowolnym terminie, drugie po miesiącu, a trzecie po 6 miesiącach od drugiej dawki) oraz szczepionka pojedyncza (na WZW typu A: 2 wkłucia – pierwsze w dowolnym terminie, drugie zaś pomiędzy 6 a 12 miesiącem od pierwszej dawki; na WZW typu B: pierwsze wkłucie w dowolnym terminie, drugie – po miesiącu, trzecie – po pół roku). Są to szczepionki obowiązkowe, czyli finansowane z budżetu Ministra Zdrowia wykonywane na noworodkach i niemowlętach, pracownikach placówek medycznych, przebywających w zakładach karnych i placówkach opiekuńczych.
Natomiast zalecane (odpłatne) szczepionki przeciw żółtaczce polecane są głównie osobom starszym, przewlekle chorym, osobom przed zabiegami chirurgicznymi i tymi narażonym na kontakt z osobami zakażonymi. Szczepionka skojarzona jest wygodniejsza, gdyż wymaga mniejszej liczby iniekcji (lecz jest płatna). Niestety nie wynaleziono jeszcze szczepionki przeciw wirusowi HCW (wirusowemu zapaleniu wątroby typu C).
Szczepienie przeciwko WZW typu A ochroni nas przed zachorowaniem na ten typ żółtaczki na co najmniej 15 lat. Ochronny poziom przeciwciał po wykonanej szczepionce przeciw WZW typu B występuje już w dwa tygodnie po podaniu drugiej dawki, uodparniając na ten typ wirusa na około 20 lat.
Komu szczególnie polecane są szczepienia przeciw żółtaczce?
Przede wszystkim kobietom, które kiedyś chcą zostać matkami. To one częściej niż mężczyźni mają kontakt z salonami kosmetycznymi i gabinetami lekarskimi, gdzie łatwo ulec zakażeniu. Szczególny moment narodzin dziecka nie powinien być zakłócany żadnymi chorobami, zwłaszcza przed którymi ochronić może szczepienie przeciw obu typom żółtaczek. Ponadto zaleca się je także dzieciom i młodzieży, które nie podlegają szczepieniom obowiązkowym, osobom narażonym na kontakt z zakażonymi ze względu na swoją pracę lub tryb życia, osobom starszym, pacjentom przed zabiegami operacyjnymi.
Przeciwwskazaniami do szczepień przeciw żółtaczce są: nadwrażliwość na którykolwiek składnik szczepionki bądź objawy nadwrażliwości po wcześniejszym jej podaniu, a także ciężkie choroby przebiegające z gorączką. Do najpoważniejszych powikłań po tego typu szczepieniach zalicza się marskość wątroby, raka wątroby i przewlekłe wirusowe zapalenie wątroby typu A i B. Na ogół są one dobrze tolerowane, powodując najwyżej bolesność, lekkie osłabienie, ból głowy, zaczerwienienie w miejscu ukłucia, podwyższenie temperatury ciała czy wysypkę.
