Klasterowy ból głowy

Kurhan/bigstockphoto.com

Klasterowy ból głowy, kiedyś nazywany zespołem Hortona, należy do pierwotnych bólów głowy – jego przyczyny nie są dokładnie znane. Nieraz jest mylony z migreną, choć występuje znacznie rzadziej.

Klasterowy ból głowy najczęściej występuje u mężczyzn między 20. a 50. rokiem życia. Charakterystyczne jest okresowe występowanie napadów bólów głowy pojawiających się w grupach (klasterach) – np. 2-3 kilkutygodniowe okresy powtarzających się napadów bólowych w roku. Nie stwarzają one zagrożenia, ale bardzo utrudniają życie.

Ból jest opisywany jako bardzo intensywny. Występuje po jednej stronie głowy, w okolicy unerwienia nerwu trójdzielnego – w oczodole lub skroni, rzadziej policzka. Napady pojawiają się nagle i trwają dość krótko (w porównaniu do np. ataków migreny) – od kilkunastu minut do dwóch godzin. Mogą się powtarzać kilkakrotnie w ciągu doby. Poza bólem występuje łzawienie i przekrwienie oka (po stronie występowania bólu), zapadnięcie gałki ocznej, zwężenie szpary powiekowej i zwężenie źrenicy. Zdarzają się też objawy towarzyszące, takie jak pobudzenie psychoruchowe, nudności i wymioty oraz przyspieszenie lub zwolnienie akcji serca.

Podczas ataku nie zaleca się pozycji leżącej, gdyż nasila ona objawy bólowe. Zresztą sam pacjent nie jest w stanie długo wytrzymać w takiej pozycji – ból zmusza go do aktywności.

Gdy zaobserwujemy u siebie takie objawy, należy skonsultować się z lekarzem neurologiem, który zaordynuje odpowiednie leczenie. Leczenie doraźne polega na podawaniu tryptanów (w postaci zastrzyków, tabletek lub sprayu donosowego) oraz wdychaniu tlenu. Natomiast za lek pierwszego rzutu w terapii przewlekłej uznaje się werapamil.