Diadynamik

edwardolive/bigstockphoto.com

Prądy diadynamiczne (diadynamik, DD) to prądy o małej częstotliwości (0-100 Hz), składające się z powtarzalnych impulsów; uzyskuje się je przez nałożenie prądu zmiennego na prąd stały. Jest to 6 prądów o różnych parametrach, które stosuje się w określonych kombinacjach. Zabiegi z użyciem DD dają dobre efekty, więc są często stosowane w fizjoterapii i dostępne m. in. w sanatoriach.

Przed zabiegiem pacjent musi być odpowiednio przygotowany. Skóra w miejscu poddawanym zabiegowi powinna być umyta, pozbawiona ran i wyprysków; dobrze też, by była wydepilowana. Bardzo ważne jest, by przed zabiegiem zdjąć wszelkie metalowe przedmioty (biżuterię itp.), by uniknąć oparzeń.

Jeśli chodzi o wykonanie zabiegu, są tu możliwe dwie metody – dwubiegunowa i jednobiegunowa. W metodzie dwubiegunowej stosuje się elektrody jednakowej wielkości – katodę (układaną na chorym miejscu) i anodę (układaną w taki sposób, by prąd przepływał przez leczone miejsce). W metodzie jednobiegunowej anoda jest większa od katody. Elektrody są umieszczone na podkładach. Pacjent powinien leżeć wygodnie i unikać poruszania się, by elektrody się nie przemieszczały. W trakcie zabiegu nie może dotykać elektrod ani przewodów, bo grozi to porażeniem. Pacjent może odczuwać mrowienie w miejscu poddawanym zabiegowi, lecz absolutnie nie powinien czuć bólu – dlatego natężenie prądu ustawia się indywidualnie, by nie narażać pacjenta na dyskomfort i oparzenie. Zabieg trwa od 2 do 8 minut. W stanach podostrych zaleca się stosowanie prądów raz dziennie, natomiast w stanach ostrych można stosować dwa razy dziennie.

Prądy diadynamiczne działają przede wszystkim przeciwbólowo. Wpływają na miejscowe zwiększenie ukrwienia, a przez to poprawiają dotlenienie tkanek i przyspieszają przemianę materii. W zależności od rodzaju, prądy diadynamiczne mogą tez zmniejszać lub zwiększać napięcie mięśni.

Ich stosowanie jest zalecane m. in. przy zespole korzeniowym, chorobach reumatycznych, zapaleniach stawów, stanach pourazowych, półpaścu i nerwobólach, a także do stymulacji uszkodzonych mięśni (niedowład, zanik). Natomiast przeciwwskazania to obecność jakichkolwiek elementów metalowych w organizmie (np. endoprotezy), rozrusznik serca, stany ropne skóry, zaburzenia czucia, ostre procesy zapalne, nowotwory, a także brak możliwości porozumienia z pacjentem (gdy nie może on zasygnalizować, że natężenie prądu jest zbyt duże).